زخم پای دیابتی، پیشگیری و درمان انواع زخم دیابتی با پماد ، جوراب، کفی طبی و کفش
زخم دیابتی جراحاتی روی پوست هستند که به آرامی بهبود می‌یابند. زخمهای پای دیابتی در افراد مبتلا به دیابت نوع 1 و نوع 2 رخ میدهد. تا 15٪ افراد مبتلا به دیابت در معرض خطر گسترش زخمهای پا هستند. زخمهای پای دیابتی معمولا در کف پا ایجاد میشوند. این زخم اگر هر چه زودتر درمان شود بهتر نتیجه میدهد.
زخم پای دیابتی می‌تواند یک مشکل جدی و خطرناک باشد زیرا اگر درمان نشود منجر به قطع عضو بدن می‌شود. بنابراین مهم است که علائم آن را بدانید و بلافاصله آن را تشخیص دهید. همچنین این زخم می‌تواند توسط پیوند پوست و برخی از داروها مانند پماد زخم دیابتی درمان شود اما بهتر است قبل از آن با استفاده از کفی‌های پای دیابتی و نصب آن به کفش خود و کاهش فشار وارده روی پاهای خود از رخ دادن این اتفاق جلوگیری کنید. برای اطلاع از نحوه‌ی خرید و سفارش کفی‌های ضد زخم دیابت و یا مشاوره با کارشناسان ما با شماره‌های زیر تماس حاصل فرمایید:
زخم پای دیابتی چیست؟
زخم پای دیابتی می تواند در هر کسی رخ دهد و به لکه ای از پوست شکسته که معمولاً در قسمت پایینی یا پا قرار دارد مراجعه کند.
هنگامی که قند خون زیاد است یا مرتّباً نوسان می کند پوست که به طور معمول بهبود می یابد ممکن است به دلیل آسیب عصبی به درستی ترمیم نشود. حتی یک آسیب خفیف می تواند زخم پا را شروع کند.
چرا افراد مبتلا به دیابت احتمال بیشتری برای ابتلا به زخم پا دارند؟
در افراد مبتلا به دیابت به دلیل نوروپاتی دیابتی محیطی ممکن است عملکرد عصب کاهش یابد. این بدان معناست که اعصابی که معمولاً احساس درد را از پاها به مغز می دهند تضعیف شده و ممکن است آسیب دیدن پای شما بدون احساس آن باشد. آسیب خارجی، پوشیدن کفش های تنگ، بریدگی، تاول و کبودی همه می تواند به زخم های پای دیابت مبتلا شود. شریان های باریک همچنین می توانند در بین برخی از افراد مبتلا به دیابت جریان خون به پاها را کاهش دهند و این می تواند توانایی پا را در بهبودی صحیح را مختل کند. هنگامی که پا نمی تواند بهبود یابد، زخم پا ایجاد می شود.
انواع زخم دیابتی پا
سه نوع متداول زخم پا و پا شامل موارد زیر است:
- زخم های موضعی وریدی
- نوروتروفیک (دیابتی)
- شریانی (زخم ایسکمیک)
به طور معمول زخم ها با ظاهر زخم، محل زخم و ظاهر مرز بین زخم و پوست اطراف زخم مشخص می شوند.
زخم موضعی وریدی
محل قرار گیری روی بدن: زیر زانو – در درجه اول در قسمت داخلی پا، دقیقاً بالای مچ پا یافت می شود. زخم ممکن است روی یک یا هر دو پا تأثیر بگذارد.ظاهر:پایه: به رنگ قرمز و ممکن است با بافت فیبری زرد پوشانده شود. در صورت آلوده شدن زخم ممکن است ترشحات سبز یا زرد وجود داشته باشد. مایعات زخم مهم هستند
.مرزها: معمولاً به صورت نامنظم شکل دارند. پوست اطراف غالباً تغییر رنگ و متورم است. حتی ممکن است گرم یا گرم باشد. بسته به میزان ورم (تورم) ممکن است پوست براق و محکم به نظر برسد.
چه کسی مبتلا می شود: زخم های پوستی وریدی در بیمارانی که سابقه تورم پا، واریس و یا سابقه لخته شدن خون در سطح سطحی یا رگهای عمیق پاها دارند، شایع است.زخم های وریدی هر ساله 500000 تا 600000 نفر در ایالات متحده را تحت تأثیر قرار می دهد و 80 تا 90 درصد کل زخم های پا را تشکیل می دهد.
زخمهای عصبی (دیابتی)
محل قرارگیری روی بدن: معمولاً تحت نقاط فشار زیاد در کف پا قرار دارد.با این حال، زخم های عصبی مربوط به تروما می توانند در هر جای پا ایجاد شوند.
- ظاهر:
- پایه: بسته به گردش خون بیمار متغیر است. ممکن است صورتی، قرمز یا قهوه ای / سیاه به نظر برسد.
- مرزها: سوراخ شده، در حالی که پوست اطراف آن اغلب ورآمده می شود.
- چه کسی مبتلا می شود: زخم های عصبی در درجه اول در مبتلایان به دیابت رخ می دهند، اگرچه می توانند روی هر کسی که دارای اختلال در پا باشد، تاثیر بگذارند.
نوروپاتی دیابتی و بیماری شریان محیطی غالباً در افرادی که مبتلا به دیابت هستند، اتفاق می افتد. آسیب عصبی (نوروپاتی) در پاها می تواند منجر به از بین رفتن احساس پا و تغییر در غدد تولیدکننده عرق شود و خطر عدم آگاهی از کالوس یا ترک های پا، آسیب یا خطر عفونت را افزایش دهد. علائم نوروپاتی شامل سوزن سوزن شدن، بی حسی، سوزش یا درد است. به راحتی قابل درک است که چرا مبتلایان به دیابت بیشتر از سایر بیماران مستعد ابتلا به زخم پا هستند. به همین دلیل است که افراد مبتلا به دیابت باید روزانه پای خود را معاینه کنند و کفش مناسب را بپوشند. افراد دیابتی هرگز نباید برهنه راه بروند.
زخمهای شریانی (ایسکمیک)
محل قرار گیری روی بدن: روی پاها – اغلب روی پاشنه ها، نوک انگشتان پا، بین انگشتان پا محلی که انگشتان پا روی یکدیگرساییده میشوند یا هرجای دیگرکه ممکن است استخوان ها خم شود و با رختخواب، جوراب یا کفش بیرون زده و مالیده شود. در صورت گرفتن ناخن پا از ته یا در صورتی که بیمار اخیراً برش ناخن انگشت پا داشته باشد یا یک ناخن پا را برداشته باشد. معمولاً زخم در بستر ناخن اتفاق می افتد.
ظاهر:
o پایه: دارای رنگ زرد، قهوه ای، خاکستری یا سیاه است و معمولاً خونریزی نمی کند.
o مرزها: مرزها و پوست اطراف آن معمولاً سوراخ شده ظاهر می شوند. اگر تحریک یا عفونت وجود داشته باشد، ممکن است تورم و قرمزی در اطراف پایه زخم وجود داشته باشد یا نباشد. در صورت آویزان شدن پا، ممکن است قرمزی وجود داشته باشد. این قرمزی اغلب هنگام بلند شدن پا به رنگ سفید و زرد کمرنگ تبدیل می شود. زخمهای شریانی به ویژه در شب بسیار دردناک هستند. بیمار ممکن است بطور غریزی پای خود را در کنار تخت آویزان کند تا درد تسکین یابد.
چه کسی تحت تأثیر قرار می گیرد: بیمار معمولاً از ضعف گردش خون در پاها اطلاع قبلی دارد و ممکن است اختلال همراهی داشته باشد، مانند موارد ذکر شده در بخش علل زخم پا.
علائم و دلایل ایجاد زخم دیابتی
یکی از اولین نشانه های زخم پا تخلیه کف پا است که ممکن است جوراب شما را لکه دار کند یا به بیرون درز کند. تورم غیر معمول، سوزش، قرمزی و بو از یک یا هر دو پا نیز علائم اولیه زخم پا است. بارز ترین علامت زخم جدی پا، بافت سیاه (به نام ایچار) است که در اطراف زخم وجود دارد. این بافت به دلیل عدم وجود جریان خون سالم به نواحی اطراف زخم شکل می گیرد. غانقاریا جزئی یا کامل، که به مرگ بافت ناشی از عفونت اشاره دارد، می تواند در اطراف زخم ظاهر شود. در این حالت، ترشحات بد بو، درد و بی حسی می تواند رخ دهد.
علائم زخم پا همیشه مشهود نیست. بعضی اوقات، تا زمانی که زخم آلوده نشود، حتی علائم زخم را نشان نمی دهید. اگر شروع به دیدن هرگونه تغییر رنگی پوست، به خصوص بافت هایی که سیاه شده است کرده اید، با پزشک خود مشورت کنید. همچنین اگر دردی را در اطراف ناحیه ای که به نظر می رسد دچار تحریک شده باشد، احساس میکنید. پزشک شما با استفاده از معیارهای زیر احتمالاً جدیت زخم شما را در مقیاس 0 تا 3 تشخیص میدهد:
0: بدون زخم اما در معرض خطر قرار دارد
1: زخم وجود دارد اما عفونت ندارد
2: زخم عمیق، در نزدیکی مفاصل و تاندون ها
3: زخم های گسترده یا آبسه های عفونت
5 تا از مهم ترین دلایل زخم پای دیابتی غیر قابل بهبود
در ادامه پنج دلیل برتر زخم پای دیابتی غیر قابل بهبودی و همچنین اطلاعات مهم در مورد نحوه جلوگیری از عوارض قبل از بروز آنها را بررسی میکنیم.
1- سطح قند خون بالا
دیابت نوعی بیماری متابولیک است که باعث بالا رفتن سطح گلوکز در خون می شود. سطح قند خون افزایش یافته شریانهای بدن را محکم کرده و رگهای خونی آن را باریک می کند، و باعث جلوگیری از تحویل خون و اکسیژن مورد نیاز برای حمایت از توانایی های درمانی طبیعی بدن می شود.
2- گردش خون ضعیف
افراد مبتلا به دیابت در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به بیماری شریانی محیطی (PAD) قرار دارند، شرایطی که انتقال جریان خون به پاها و پاها را محدود می کند. PAD مخصوصاً برای مبتلایان به زخمهای مزمن بخصوص زخم پای دیابتی بسیار مشکل ساز است زیرا می تواند به طور جدی توانایی بدن را محدود کند. در صورت عدم درمان، PAD می تواند منجر به قطع عضو فرد مبتلا شود.
3- آسیب عصبی
قند خون کنترل نشده می تواند منجر به آسیب عصبی در افراد مبتلا به دیابت شود. نروپاتی دیابتی خانواده بیماری عصبی است که باعث از بین رفتن احساس می شود از جمله توانایی احساس درد است. برای مبتلایان به آسیب عصبی، یک برش کوچک، تاول یا جراح جراحی روی پا می تواند مورد توجه واقع نشده و درمان نشود، منجر به عفونت و مداخله در بهبود زخم پای دیابتی می شود.
4- مشکلات سیستم ایمنی
یکی از وظایف سیستم ایمنی بدن، پاك كردن بافت های مرده، آسیب دیده و ساخت سلول های جدید پوست هنگامی كه زخم یا جراحتی رخ داده است، است. دیابت می تواند سیستم ایمنی بدن را کند کند، که این امر بر توانایی بدن برای ارسال گلبول های سفید برای مبارزه با باکتری ها در زخم پای دیابتی آلوده تأثیر می گذارد.
5- عفونت
از آنجا که دیابتی ها تمایل به سیستم ایمنی ضعیف تری دارند، بدن آنها مستعد ابتلا به عفونت است. به ویژه در مبتلایان به دیابت، معمولاً ایجاد یک عفونت مانند زخم پای دیابتی غیر قابل بهبود باعث ایجاد زخم می شود.
عوامل خطر زخم پای دیابت چیست؟
موارد زیر می تواند احتمال ایجاد زخم پا را افزایش دهد:
- کفش مناسب یا ضعیف
- بهداشت ضعیف (شستشوی منظم یا کامل)
- پیرایش نادرست ناخن های پا
- مصرف الکل
- بیماری چشم از دیابت
- بیماری قلبی
- بیماری کلیوی
- چاقی
- مصرف دخانیات (گردش خون را مهار می کند)
افرادی که به مدت طولانی دیابت دارند و یا دیابت خود را به طور کمتری مدیریت می کنند، بیشتر در معرض ابتلا به زخم پا قرار دارند. سیگار کشیدن، ورزش نکردن، اضافه وزن، داشتن کلسترول بالا یا فشار خون، همگی می تواند خطر ابتلا به زخم پای دیابت را افزایش دهد.
نوروپاتی می تواند بر اجزای خودمختار، حسی و حرکتی سیستم عصبی تأثیر بگذارد. عصب پذیری ماهیچه های کف پا منجر به خم شدن / کشش کف پا می شود که غالباً ناهنجاری های آناتومیک مانند نقاط فشار و برجستگی های استخوانی ایجاد می کند. اینها می تواند بیمار را برای زخم و شکسته شدن پوست مستعد کند. علاوه بر این، اختلال عملکرد اتونوم منجر به کم شدن عرق و در نتیجه پوست خشک می شود که ممکن است شکاف یا ترک هایی ایجاد کند که مستعد عفونت شوند. از دست دادن حس به این معنی است که بیماران دیابتی معمولاً در هنگام ایجاد زخم قادر به احساس درد نمی باشند و این امر باعث می شود که چنین زخم هایی به دلیل گسترش و تحمل وزن بر روی پای آسیب دیده پیشرفت کنند.
افراد دیابتی معمولاً آترواسکلروز را زودتر و شدیدتر از افراد غیر دیابتی تجربه می کنند. بیماری عروقی محیطی (PVD) در بیماران دیابتی شایع است و اغلب بر بخش آئورتولیاک و شریان فمورال سطحی فمورال تأثیر می گذارد. لکهای پیشرونده، قدامی و خلفی نیز به طور کلی در افراد دیابتی دیده می شوند.
علائم زخم پای دیابتی
در صورت داشتن هر یک از این علائم، موضوع را با پزشک خود در میان بگذارید:
- زخم، جراحت، تاول روی پا یا قسمت پایینی ساق پا
- درد
- مشکل در راه رفتن
- تغییر رنگ در پا: سیاه، آبی یا قرمز
- تب، قرمزی پوست، تورم، و یا سایر نشانه‌های عفونت
تشخیص زخم دیابتی
پزشک درباره علائم و سابقه پزشکی از شما سوال خواهد کرد و معاینه فیزیکی انجام خواهد شد. پزشک ممکن است شما را به یک متخصص پا ارجاع دهد.
تشخیص زخم پای دیابتی شامل مراحلی میباشد و آزمایشات ممکن است شامل موارد زیر باشند:
- کشت میکرب زخم برای مشخص کردن اینکه آیا عفونت وجود دارد یا نه
- اشعه‌ی ایکس: تستی که از تابش برای گرفتن تصویری از ساختارهای داخل بدن، به ویژه استخوان‌ها استفاده می‌کند؛ برای تعیین اینکه آیا نشانه‌ای از عفونت در استخوان‌ها وجود دارد (عفونت استخوان( یا خیر.
- سی‌تی اسکن: یک نوع اشعه ایکس که از کامپیوتر برای ساخت تصاویر ساختار درون بدن استفاده می‌کند؛ برای بررسی کیسه چرک مشکوک به نام آبسه یا دنبال عفونت در استخوان است.
- ام آر آی اسکن: یک آزمایش که از امواج مغناطیسی برای ساخت تصاویر ساختار درون بدن استفاده می‌کند؛ برای بررسی کیسه چرک مشکوک به نام آبسه یا دنبال عفونت در استخوان است.
- فشار بازو و مچ پا: آزمایشی برای تعیین اینکه خون به خوبی به پاهای شما می‌رسد.
- داپلر یا مطالعات آرتریوگرافی: برای سنجیدن جریان کافی خون به پاها، که برای درمان ضروری است.
- تست قند خون و تست گلیکو هموگلوبین
- شمارش کامل گلبولی: برای تعیین اینکه آیا عفونت وجود دارد یا خیر: شمارش بالای گلبول‌های سفید ممکن است به این معنی باشد که عفونت وجود دارد.
درمان زخم پای دیابتی
برای جلوگیری از درد و زخم، از ایستادن طولانی مدت روی پاهای خود اجتناب کنید. این امر به عنوان بارگیری مجدد نامیده می شود و برای بهبود همه انواع زخم پای دیابتی مفید است. فشار راه رفتن می تواند عفونت را بدتر و زخم را گسترش دهد. برای افرادی که اضافه وزن دارند، فشار اضافی ممکن است دلیل درد مداوم در پا باشد. پزشک شما ممکن است برای محافظت از پاهای شما پوشیدن جوراب های خاصی را توصیه کند:
- کفش دیابتی
- گچ
- بریس پا
- جوراب‌های فشرده سازی
- سایز کفش برای جلوگیری از میخچه و پینه
پزشکان می توانند زخم پای دیابتی با دبریدمان، پوست مرده، اشیاء خارجی یا عفونت هایی که ممکن است باعث ایجاد زخم شود، را برطرف کنند. عفونت یک عارضه جدی زخم پا است و نیاز به درمان فوری دارد. همه عفونت ها به یک روش درمان نمی شوند. بافت اطراف زخم ممکن است به آزمایشگاه فرستاده شود تا مشخص شود که کدام آنتی بیوتیک به شما کمک می کند. اگر پزشک شما به عفونت جدی مشکوک باشد، ممکن است برای گرفتن علائم عفونت استخوانی به اشعه ایکس سفارش دهد.
می توان با روش های زیر از عفونت زخم پا جلوگیری نمود:
- حمام پا
- ضد عفونی کننده پوست اطراف زخم
- با تغییر مکرر پانسمان، زخم را خشک نگه دارید
- درمان آنزیم
- پانسمان های حاوی آلژینات های کلسیم برای جلوگیری از رشد باکتری ها
دارو
در صورت پیشرفت عفونت حتی پس از درمان های پیشگیرانه یا ضد گرفتگی، ممکن است پزشک آنتی بیوتیک ها، ضد پلاکت ها یا داروهای ضد لخته را برای معالجه زخم شما تجویز کند. بسیاری از این آنتی بیوتیک ها به استافیلوکوکوس اورئوس، باکتری هایی که به علت عفونت استاف یا همان استرپتوکوک خونساز مشهور هستند که به طور معمول در روده شما یافت می شوند حمله می کنند. با پزشک خود در مورد سایر شرایط مرتبط با سلامتی که دارید، صحبت کنید که ممکن است خطر ابتلا به عفونت توسط باکتری های مضر، از جمله HIV و مشکلات کبدی را افزایش دهد.
درمان های بدون نسخه
درمانهای موضعی بسیاری برای زخم های پا وجود دارد، از جمله:
- کرم سولفادیازین یا نقره
- ژل یا محلول های پلی هگزامتیلن بیگنانید (PHMB)
- بتادین – ید (یا پوویدون یا cadexomer)
- عسل درجه پزشکی به صورت پماد یا ژل
گزینه‌های درمان عبارتند از:
کفی دیابتی سیلیکونی
کفی طبی دیابت بیانگر حد متوسط بین جوراب و کفش هستند که ضربه را به خود می‌گیرند و فشار ایجاد شده در زخم پای دیابتی را کاهش می‌دهند. استفاده از کفی دیابتی می‌تواند در درمان زود هنگام جراحت موثر باشد. در میان 150 نفری که مبتلا به زخم پای دیابتی بودند که اخیرا بهبودی یافتند، کسانی که کفی‌های دیابتی پوشیدند، سه برابر کمتر در معرض خطر ابتلا به زخمهای مجدد بودند نسبت به کسانی که از کفی‌های استاندارد استفاده می‌کردند.
جوراب‌های دیابتی
جوراب دیابتی برای بیماران دیابتی بسیار مهم هستند زیرا می‌توانند به جلوگیری از زخمهای پای دیابتی و رخ دادن دیگر مشکلات پا کمک کنند. کسانی که مبتلا به نوروپاتی دیابتی پا هستند، باید مراقبت از پا را اولویت فوری قرار دهند، زیرا این شرایط ممکن است منجر به از دست دادن احساس شود، به این معنی که اگر آسیب‌ها یا زخمهای پای دیابتی تشخیص داده نشده باشند، ممکن است عفونت رخ دهد؛ و اگر به درستی درمان نشوند، می‌توانند منجر به قطع عضو شود. به همین دلیل است که جوراب‌های دیابتی برای حفظ سلامتی پای دیابتی حیاتی است. جوراب برای بیماران دیابتی به منظور محافظت از پاها در برابر آسیب‌های خارجی، به حداقل رساندن ناراحتی‌ها، ارائه فشار کم یا هیچگونه فشرده‌سازی، ارائه مزایای درمانی، کاهش فشار و ارائه راحتی، طراحی شده‌اند.
پماد زخم دیابت
پماد زخم دیابتی ، به سادگی به لبه های زخم در افرادی که دچار دیابت ناشی از رژیم غذایی هستند اعمال می‌شود، و به بهبود زخم در کمتر از دو هفته کمک می‌کند. گردش خون در محل زخم درمان شده بهبود نیز یافته است.
مراقبت از زخم
مراقبت خوب از زخم برای کمک به بهبود زخم و جلوگیری از عفونت مهم است. دستورات پزشک را برای مراقبت از زخم دنبال کنید. از تمیز کردن زخم به طور مرتب مطمئن شوید. مرتبا پانسمان را برای جلوگیری از عفونت عوض کنید.
تحمل نکردن وزن
فشار مداوم بر زخم می‌تواند بهبودی را سخت کند. پزشک شما ممکن است از شما بخواهد فشار را در ناحیه زخم کاهش دهید. ممکن است یک قالب یا پوتین به شما داده شود که باعث برداشته شدن فشار از روی پا می‌شود اما همچنان امکان راه رفتن را به شما میدهد.
کنترل قند خون
زخمهای آلوده می‌توانند سطح قند خون بالا را افزایش دهند. سطح قند خون بالا می‌تواند توانایی بدن برای مبارزه با عفونت را کاهش دهد. سطح بالای قند خون از بهبودی نیز جلوگیری می‌کند.
بهبود کنترل قند خون در مبارزه با هر گونه عفونت و درمان زخم‌ها به شما کمک خواهد کرد. این کنترل اغلب با تنظیمات در رژیم غذایی یا دارو انجام می‌شود. گاهی اوقات تزریق انسولین در کوتاه مدت مورد نیاز است تا زمانی که دوباره سلامتی خود را به دست آورید.
عادت‌های سالم
- اگر سیگار می‌کشید، ترک کنید. سیگار کشیدن می‌تواند بهبودی را دچار مشکل کند.
- کفش مناسب بپوشید. مطمئن شوید که کفش مناسب و اندازه است.
دارو
اگر زخم عفونی باشد، پزشک ممکن است آنتی بیوتیک توصیه کند. ممکن است لازم باشد دارو را به مدت 4 تا 6 هفته مصرف کنید. خوردن دارو را سرسری نگیرید. مصرف داروها را طبق چیزی که پزشک دستور داده به اتمام برسانید. پزشک همچنین ممکن است یک دارو برای قرار دادن روی زخم تجویز کند. این دارو ممکن است به سرعت بخشیدن درمان کمک کند.
پیوند پوست
برخی از زخمهای پوستی بزرگ ممکن است حتی با وجود درمانهای ذکر شده در بالا برای بهبودی کامل نیاز به زمان زیادی داشته باشند و ممکن است برای کمک به بستن زخم نیاز به یک تکه پوست داشته باشند. این فرآیند، پیوند پوست نامیده می‌شود. در این روش ممکن است پیوند پوست انسانی یا پیوند پوستی از موجود دیگر مورد استفاده قرار گیرد.
جراحی
بافت مرده می‌تواند در داخل و اطراف زخم ایجاد شود. این بافت باعث کند شدن یا جلوگیری از بهبودی می‌شود. ممکن است برای برداشتن بافت مرده و از بین بردن زخم نیاز به استفاده از جراحی داشته باشید. این جراحی انگل بری نامیده می‌شود.
برای بهبود جریان خون به پاها ممکن است نیاز به جراحی بای‌پس باشد. این جراحی از رگهای خونی سالم برای حمل نواحی قدیمی خون از رگهای خونی ناسالم استفاده می‌کند. جریان خون بهبود یافته ممکن است به بهبود زخم کمک کند.
گاهی اوقات عفونت خیلی شدید است یا به درمان پاسخ نمی‌دهد. به عنوان آخرین راه، جراحی قطع عضو ممکن است مورد نیاز باشد. که شامل حذف بخشی از بدن برای جلوگیری از گسترش عفونت به بقیه بدن است.
چه چیزی زخم های پا را بسیار جدی می کند؟
بافت نرم پا مانند سایر قسمتهای بدن نیست، بنابراین یک عفونت خیلی سریع به عضله و استخوان می رسد. عفونت و جریان خون ضعیف می تواند منجر به عوارض جدی تر شود.
این عفونت همان چیزی است که در نهایت می تواند منجر به قطع عضو شود. به همین دلیل، اگر مشکوک به زخم پا هستید، باید سریع به دکتر مراجعه کنید. اگر زخمی دارید که رو به وخامت است، ممکن است نیاز به آزمایش پرتونگاری و احتمالاً MRI باشد. این آزمایش ها نشان می دهند که آیا عفونت در استخوان وجود دارد یا خیر.
در صورت بروز زخم پا، باید قند خود را کنترل کرده و مرتباً با پزشک خود در ارتباط باشید. مهم است که هرگز اجازه ندهید زخم بدون درمان بماند. با گذشت زمان، شانس بهبودی آن کاهش می یابد. پس باید سریعاً به متخصص مراجعه کنید.
نکاتی درباره مراقبت از پای دیابتی
مراقبت صحیح از پا می تواند از بروز مشکلات شایع پا جلوگیری کند یا قبل از ایجاد عوارض جدی آنها را درمان کند. در اینجا چند نکته برای مراقبت از پای مناسب آورده شده است:
- از خود و دیابت خود مراقبت کنید. توصیه های پزشک خود را در مورد تغذیه، ورزش و دارو دنبال کنید. سطح قند خون خود را در حد توصیه شده توسط پزشک خود نگه دارید.
- هر روز با استفاده از یک صابون ملایم، پاهای خود را در آب گرم بشویید. دمای آب را با آرنج خود آزمایش کنید زیرا آسیب عصبی می تواند بر احساس در دستان شما نیز تأثیر بگذارد.پاها ی خود را خشک نگه دارید. به خوبی بین انگشتان پا را خشک کنید.
- هر روز پای خود را از نظر زخم، تاول، قرمزی، کالوس یا هرگونه مشکل دیگر بررسی کنید. اگر جریان خون ضعیفی دارید، به ویژه مهم است که روزانه پاهای خود را چک کنید.
- اگر پوست روی پای شما خشک است، با استفاده از لوسیون بعد از شستن و خشک کردن پاها، آن را مرطوب نگه دارید. لوسیون را بین انگشتان پا نمالید. پزشک می تواند به شما بگوید کدام نوع لوسیون بهترین است.
- گوشه ها و پینه ها را به آرامی با سنگ پا صاف کنید. این کار را بعد از حمام یا در حین حمام خود انجام دهید، وقتی پوست شما نرم است. سنگ پا را فقط در یک جهت حرکت دهید.
- هفته ای یکبار ناخن های پا را چک کنید. ناخن های پا را با یک ناخن گیر به صورت مستطیلی کوتاه کنید. گوشه های ناخن های پا را نگیرید و ناخن را از ته کوتاه نکنید. بعد از کلیپ کردن یا گرفتن ناخن،از سوهان برای نرم کردن گوشه های ناخن استفاده کنید.
- همیشه کفش یا دمپایی جلو بسته بپوشید. صندل نپوشید و پابرهنه راه بروید، حتی در اطراف خانه. همیشه جوراب یا جوراب شلواری بپوشید. جوراب یا جوراب ساق بلند و مناسب بپوشید که دارای خاصیت الاستیکی و نرم باشد.
- کفش هایی بپوشید که به خوبی جا بیفتد. کفش های ساخته شده از بوم یا چرم خریداری کنید و به آرامی آنها را بپوشید. انواع گسترده ای از کفش هانیز در فروشگاه های تخصصی موجود است که در صورت داشتن ناهنجاری پا، فضای بیشتری را برای پا فراهم می کند.
- همیشهداخل کفش های خود را بررسی کنید تا مطمئن شوید هیچ شی ای در داخل آن باقی نمانده است.
- پاهای خود را از گرما و سرما محافظت کنید. کفش را در ساحل یا پیاده رو گرم بپوشید. اگر پایتان سرد شد، شب ها جوراب بپوشید.
- تلاش کنید تا جریان خون به سمت پاهایتان جاری باشد. هنگام نشستن، پاهای خود را به سمت بالا قرار دهید، روزانه انگشتان پا را پیچیده و مچ پا را چند بار حرکت دهید و به مدت طولانی پاهایتان را روی هم قرار ندهید.
- اگر سیگار می کشید، این کار را متوقف کنید. سیگار کشیدن می تواند مشکلات جریان خون را بدتر کند.
- اگر مشکل پا بدتر می شود یا بهبود نمی یابد، با پزشک خود تماس بگیرید
- مطمئن شوید که پزشک دیابت در طی هر بار بررسی، پای شما را بررسی می کند. یک بار در سال یک امتحان کامل پا انجام دهید
- هر 2 تا 3 ماه یک بار برای معاینه مراجعه کنید، حتی اگر مشکلی در پا ندارید، به پزشک متخصص پا (پزشک پا) مراجعه کنید.
مرتبط:
انواع زخم دیابتی، بهترین پماد زخم دیابتی، عکس انواع زخم دیابتی، درجه بندی زخم پای دیابتی، مراحل اولیه زخم پای دیابتی، مراحل اولیه زخم پای دیابتی، درمان قطعی زخم پای دیابتی